Wilg (Bos)

Wordt meestal geleverd als 'slieten' van 1-3 m lang die zelf wortelen. Steek zo diep mogelijk 40-60 cm in de grond liefst tot bodemvocht en liefst vanaf half feb tot eind maart. Minder kans in nov/dec op aanslaan van de slieten.

Vers gesnoeide takken wortelen makkelijk in de grond of in het water.

Snoeien

Het snoeien van een wilg is een cruciale stap om zijn groei te bevorderen en zijn vorm te behouden. Over het algemeen is de beste tijd om een wilg te snoeien tijdens de late winter tot het vroege voorjaar, wanneer de boom in zijn slapende toestand is. Dit is meestal tussen januari en maart, afhankelijk van de specifieke klimaatzone.

Een wilg snoeien tijdens deze periode minimaliseert het risico op ziekten en infecties, omdat de boom minder vatbaar is voor stressfactoren. Bovendien is het gemakkelijker om de takken te identificeren die moeten worden verwijderd, omdat het blad van de boom afwezig is. Als u merkt dat uw wilg overwoekerd raakt, tekenen van ziekte vertoont of gewoon een nieuwe vorm nodig heeft, is dit het ideale moment om actie te ondernemen.

Knotten

Het knotten van een wilg is een traditionele snoeimethode die wordt toegepast om de boom te verjongen en zijn levensduur te verlengen. Het beste moment om een wilg te knotten is in de late herfst of de vroege winter, meestal tussen november en december. Tijdens deze periode heeft de boom zijn blad laten vallen en bevindt hij zich in een rustperiode.

Een wilg knotten houdt in dat de takken tot aan de stam worden afgezaagd, waardoor een knoestige, karakteristieke vorm ontstaat. Dit proces stimuleert de groei van nieuwe scheuten en zorgt voor een dichtere, gezondere structuur. Het is belangrijk om te onthouden dat niet alle wilgen geschikt zijn om te worden geknot, dus het is raadzaam om advies in te winnen bij een professionele hovenier voordat u deze stap onderneemt.

De knopschubben zijn geelbruin tot roodachtig, en eveneens aanvankelijk behaard maar spoedig kaal. De knoppen met katjes zijn duidelijk groter. De schors is bij jonge bomen glad en grijs met ruitvormige lenticellen. Bij oudere bomen ontstaan verticale scheuren die de lenticellen met elkaar verbinden.

Heeft mooie gele en groene katjes tussen de 3 en de 7 centimeter; groeit omhoog; in de winter is de boom kaal en is de treurvorm van de takken duidelijk te zien.

In Nederland en België komt de soort overal algemeen voor. Zonnige tot halfbeschaduwde, open plaatsen (pionier) op matig voedselrijke, vrij droge tot matig vochtige, lichte grond (zand, leem en löss). Groeit voornamelijk in bossen, bosrangen, heggen en kapvlakten.

Het natuurlijk verspreidingsgebied strekt zich uit over geheel Europa, met uitzondering van het uiterste noorden en het uiterste zuiden, tot in noordoost Azië. Het is een pioniersplant op braakliggende terreinen. S. caprea is beter droogtetolerant dan andere inheemse wilgensoorten. Ook verdraagt de soort meer kalk in de bodem. Door de gevoeligheid voor roest is de soort minder geschikt als boom in een stedelijke omgeving. De gevoeligheid voor watermerkziekte is laag. Dus hoewel er in de natuur soms fraaie exemplaren aan te treffen zijn, blijkt S. caprea ongeschikt als boom in een stedelijke omgeving. Als inheemse struik, desnoods uitgroeiend tot boom, is de soort echter onmisbaar.